Lorem ipsuLorem ipsum sit dvLorem ipsum sit dolor ametolor ametm sit dolor amet

Et ille ridens: Video, inquit, quid agas;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Duo Reges: constructio interrete. Atque his tribus generibus honestorum notatis quartum sequitur et in eadem pulchritudine et aptum ex illis tribus, in quo inest ordo et moderatio. Ne vitationem quidem doloris ipsam per se quisquam in rebus expetendis putavit, nisi etiam evitare posset. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Facillimum id quidem est, inquam. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Non est igitur summum malum dolor.

Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi.

Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Se dicere inter honestum et turpe nimium quantum, nescio quid inmensum, inter ceteras res nihil omnino interesse. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Qui haec didicerunt, quae ille contemnit, sic solent: Duo genera cupiditatum, naturales et inanes, naturalium duo, necessariae et non necessariae. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Tum ille: Ain tandem? Istic sum, inquit. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae?

Nam si +omnino nos+ neglegemus, in Aristonea vitia incidemus et peccata obliviscemurque quae virtuti ipsi principia dederimus; Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Itaque [redacted] in primis ingenuus et gravis, dignus illa familiaritate Scipionis et Laelii, Panaetius, cum ad Q. De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Quorum altera prosunt, nocent altera. Quorum altera prosunt, nocent altera.

Itaque prima illa commendatio, quae a natura nostri facta
est nobis, incerta et obscura est, primusque appetitus ille
animi tantum agit, ut salvi atque integri esse possimus.

Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e
macello peti?

Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris.
Itaque et vivere vitem et mori dicimus arboremque et novellan et vetulam et vigere et senescere.

Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi?

Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Quoniam, inquiunt, omne peccatum inbecillitatis et inconstantiae est, haec autem vitia in omnibus stultis aeque magna sunt, necesse est paria esse peccata. Sin autem ad animum, falsum est, quod negas animi ullum esse gaudium, quod non referatur ad corpus. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Manebit ergo amicitia tam diu, quam diu sequetur utilitas, et, si utilitas amicitiam constituet, tollet eadem.

Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Utrum igitur tibi non placet, inquit, virtutisne tantam esse vim, ut ad beate vivendum se ipsa contenta sit? Quae sequuntur igitur? Ut pulsi recurrant? Hic si Peripateticus fuisset, permansisset, credo, in sententia, qui dolorem malum dicunt esse, de asperitate autem eius fortiter ferenda praecipiunt eadem, quae Stoici. Videsne igitur Zenonem tuum cum Aristone verbis concinere, re dissidere, cum Aristotele et illis re consentire, verbis discrepare? Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur.

Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas?
An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia?

Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur. Quid iudicant sensus? Eadem fortitudinis ratio reperietur. Quod quidem nobis non saepe contingit. Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; Reperiam multos, vel innumerabilis potius, non tam curiosos nec tam molestos, quam vos estis, quibus, quid velim, facile persuadeam. Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; An hoc usque quaque, aliter in vita? Eadem nunc mea adversum te oratio est. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut [redacted]tus Peducaeus, [redacted]. Torquatus, is qui consul cum Cn. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis.

Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi?
Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.
Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare?
Urgent tamen et nihil remittunt.

Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Crasso, quem semel ait in vita risisse Lucilius, non contigit, ut ea re minus agelastoj ut ait idem, vocaretur. Ego autem tibi, Piso, assentior usu hoc venire, ut acrius aliquanto et attentius de claris viris locorum admonitu cogitemus. Respondeat totidem verbis. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur.

Non laboro, inquit, de nomine.
Suo genere perveniant ad extremum;
Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio.

Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Nam si dicent ab illis has res esse tractatas, ne ipsos quidem Graecos est cur tam multos legant, quam legendi sunt. Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere? Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Itaque illa non dico me expetere, sed legere, nec optare, sed sumere, contraria autem non fugere, sed quasi secernere. Si in ipso corpore multa voluptati praeponenda sunt, ut vires, valitudo, velocitas, pulchritudo, quid tandem in animis censes? Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere.

Non enim in selectione virtus ponenda erat, ut id ipsum,
quod erat bonorum ultimum, aliud aliquid adquireret.

Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore;

Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Quae est quaerendi ac disserendi, quae logikh dicitur, iste vester plane, ut mihi quidem videtur, inermis ac nudus est. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Quid Zeno? Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; In eo autem voluptas omnium Latine loquentium more ponitur, cum percipitur ea, quae sensum aliquem moveat, iucunditas. Utrum igitur tibi non placet, inquit, virtutisne tantam esse vim, ut ad beate vivendum se ipsa contenta sit?

Tum ille: Finem, inquit, interrogandi, si videtur, quod quidem ego a principio ita me malle dixeram hoc ipsum providens, dialecticas captiones. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Quae adhuc, Cato, a te dicta sunt, eadem, inquam, dicere posses, si sequerere Pyrrhonem aut Aristonem. Videsne, ut haec concinant? Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Et ille ridens: Age, age, inquit,-satis enim scite me nostri sermonis principium esse voluisti-exponamus adolescenti,. Sed tamen intellego quid velit.

Unum, cum in voluptate sumus, alterum, cum in dolore, tertium hoc, in quo nunc equidem sum, credo item vos, nec in dolore nec in voluptate; Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit? Tum ego: Non mehercule, inquam, soleo temere contra Stoicos, non quo illis admodum assentiar, sed pudore impedior; Duo enim genera quae erant, fecit tria. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Quis est tam dissimile homini. Hunc vos beatum; Cuius etiam illi hortuli propinqui non memoriam solum mihi afferunt, sed ipsum videntur in conspectu meo ponere.

Quid iudicant sensus? Nihil enim arbitror esse magna laude dignum, quod te praetermissurum credam aut mortis aut doloris metu. Teneamus enim illud necesse est, cum consequens aliquod falsum sit, illud, cuius id consequens sit, non posse esse verum. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem.